وجود مرحوم علامه تجسم اسلام بود. ایشان انسانی متدین و ساخته شده در مکتب قرآن و اسلام بود. آقای باقری‌کنی داستانی را از آن مرحوم نقل می‌کرد و می‌گفت: یک بار بعد از درس اسفار، به اتفاق، به منزل مرحوم علامه رفتیم… وقتی به منزل مرحوم علامه رفتم، از ایشان سؤال کردم: اگر برای کسی وسوسه‌ای در خصوص برخی از اصول اسلام به وجود آید، چه باید بکند؟ اگر خیالات شیطانی در مورد مبدأ و معاد، دامنگیر انسان شود، چه باید کرد؟ مرحوم علامه ابراز کردند: «وقتی چنین افکاری سراغتان آمد، بگویید: یا الله!» علامه در هنگام ادای کلمه «الله» حالتی از خود نشان دادند که گویی توجهشان از ما سلب شده و چشمان مبارکشان به سمت آسمان و عالم بالا کشیده شده است. آقای باقری افزود: «یا الله مرحوم علامه با آن حالت خاص، باعث شد که دیگر هرگز خیالات شیطانی در مورد مسائل مربوط به مبدأ و معاد سراغ ما نیاید».

یک بار هم یکی از دوستان که اهل تبریز بود و شاید هنوز هم در قید حیات باشد، نقل می‌کرد: «در تبریز کسی مبتلا به کسالت ترس شده بود و نزد یکی از افراد اهل حال رفته بود و او هم گفته بود: آیا شما با علامه طباطبایی ارتباط داری؟ گفته بود: نه! گفته بود: آیا به طور اتفاقی ایشان را در خیابان و کوچه نمی‌بینید؟ گفته بود: چرا؟ گفته بود: این بار همین که علامه را در کوچه یا خیابان دیدی، به او سلام کن». فرد مزبور برای ما نقل می‌کرد که من این کار را شروع کردم و هر بار که مرحوم علامه را می‌دیدم، به ایشان سلام می‌کردم. به تدریج مشکل ترسم بر طرف شد.