مرحوم شیخ عبدالرحیم قمی را می‌شناختم. او بسیار خوب بود. در مدرسه حسن‌خان کربلا حجره داشت. آن حجره هم حجره عجیبی بود. معروف بود که آنجا محل افتادن حضرت سیدالشهداء (ع) از اسب بر روي زمین بوده است. کسی از طلاب حاضر نمی‌شد در آن حجره زندگی کند. علتش هم آن بود که نیمه هر شب صدای ضجه، گريه و نوحه در آنجا به گوش می‌رسد؛ بدون آنکه کسی در آنجا دیده شود! ولی مرحوم شیخ عبدالرحیم قمی در آن حجره استقرار یافت. هر شب وقتی صدای نوحه و گریه بر امام حسین (ع) را در آن حجره می‌شنيد، او هم برمی‌خاست و همنواي با ایشان می‌شد و خودش هم نوحه و روضه و چند بیت شعر در عزای حضرت اباعبدالله‌الحسین (ع) می‌خواند. وقتی چنین می‌کرد، دیگر صداها خاموش می‌شد. شیخ عبدالرحیم قمی اجازه نمی‌داد کسی در آن حجره شوخی و خنده کند و اگر کسي رعایت نمی‌کرد، او را با عصای خود از حجره بیرون می‌راند!